بیشتر مطالب این بلاگ درباره تاریخ، میراث فرهنگی، زبان، هنر و فرهنگ ایران است. توجه کنید که تا قبل از سال ۱۳۱۳ نام بینالمللی کشور ایران Persia بود و کلمه ایران در زبانهای دیگر بکار نمیرفت. با ذکر این نکته مشخص میشود که کلمه Persian نشاندهنده ملیت ایرانی است و نه قومیت پارس (فارس). معادل انگلیسی قومیت پارس، Pars یا Fars است. در ترجمه پارسی به انگلیسی، ایران Persia، ایرانی Persian، و زبان پارسی Persian language ترجمه میشود. برای اطلاعات بیشتر مطالب این بلاگ به هر دو زبان را بخوانید.
ندای صلح از آلبرت انشتاین
ترجمه یک مقاله از آلبرت انشتاین را در سایت
ایران امروز خوندم که به نظرم جالب اومد. شما هم بخونید:
ندای صلحطلبی
گفتاری از آلبرت آینشتاین / ترجمهی خسرو ناقد
بیگُمان اگر منابع و ذخایر جهان به درستی تقسیم میشد و ما نیز چون بردگان، اسیر دست نظریهها و سنتهای سرسخت اقتصادی نمیبودیم، هم پول و كار و هم مواد غذایی به اندازه كافی برای همه وجود میداشت. پیش از هر چیز اما، نباید اجازه دهیم كه از اندیشهها و تلاشهای سازندهی ما جلوگیری شود و از فعالیتهایمان در جهت تدارك جنگی جدید سوءاستفاده شود. من نیز همانند متفكر بزرگ آمریكایی، بنجامین فرانكلین بر این باورم كه «هرگز جنگی خوب و صلحی بد وجود نداشته است».
من نه تنها صلح طلبم، بلكه صلح طلبی مبارزه جویم كه برای برقراری صلح با تمام وجود نبرد میكنم. هیچ چیز قادر به از میان برداشتن جنگ نیست، مگر آنكه انسانها خود از رفتن به جبهه سرباز زنند. برای تحقق آرمانهای بزرگ، نخست اقلیتی مبارز تلاش و كوشش میكند. آیا بهتر نیست در راه صلح كه به آن ایمان داریم رنج كشید تا در جنگ كه به آن باوری نیست، نابود شد؟
هر جنگ حلقهای است كه به زنجیر بدبختی بشر افزوده میشود و مانع رشد انسان میگردد. از این رو سرپیچی عدهای هر چند كم از شركت در جنگ، میتواند نمایشگر اعتراض عمومی علیه آن باشد. تودههای مردم، اگر در معرض تبلیغات مسموم قرار نگیرند، هرگز هوای جنگ در سر ندارند. باید به آنها در مقابل این تبلیغات مصونیت داد. باید فرزندان خود را در مقابل نظامیگری «واكسینه» كنیم؛ و این كار زمانی ممكن میگردد كه آنان را با روح صلح طلبی تربیت كنیم. بدبختانه ملتها با هدفهای نادرست تربیت شده اند. در كتابهای درسی به جنگ ارج مینهند و وحشت و خرابیهای آنرا نادیده میگیرند و از این طریق كینه توزی را به كودكان تلقین میكنند. من اما میخواهم آشتی بیاموزم نه نفرت، عشق بیاموزم نه جنگ.
كتابهای درسی از نو باید نوشته شوند تا بتوانند به جای دامن زدن به اختلافات قدیمی و ابدی ساختن پیشداوریهایبیمورد، روح تازهای در نظام آموزشی ما بدمند. تربیت از گهواره آغاز میشود و بر عهده مادران جهان است كه كودكان خود را صلح خواه و صلح دوست تربیت كنند. البته ممكن نخواهد بود كه غرایز جنگ طلبی را در محدوده یك نسل از میان برداشت؛ حتی مطلوب نخواهد بود كه این غریزه را به كل ریشه كن كرد. انسانها باید همواره مبارزه كنند، اما مبارزه در راهی ارزشمند و نه در محدودههای موهوم و با تعصبات نژادی و با انگیزه زیاده خواهی كه بیشتر تحت لوای میهن دوستی صورت میگیرد. سلاح ما خِرد ماست، نه توپ و تانك.
چه جهان زیبایی میتوانستیم بسازیم، اگر تمام نیرویی كه در یك جنگ به هدر میرود در خدمت سازندگی به كار میگرفتیم. یك دهم از نیروی تلف شده در جنگ جهانی اول و بخش كوچكی از ثروتی كه برای تولید تسلیحات و گازهای سمی از میان رفت، كافی بود تا زندگی بایستهای برای انسانهای كشورهای درگیر جنگ فراهم آورد و از فاجعهی گرسنگی و بیكاری جلوگیری كرد.
ما امروز به همان اندازه كه برای جنگ ایثار و ازخودگذشتگی نشان دادیم، باید در راه صلح نیز آمادهی فداكاری باشیم. هیچ چیز برای من مهمتر از مسألهی صلح نیست. جز این، هر آنچه میگویم و هر آنچه انجام میدهم، قادر به تغییر ساخت جهان نیست. اما شاید ندای من بتواند در خدمت امری بزرگ قرار گیرد؛ ندایی كه اتحاد انسانها و صلح در جهان را فریاد میزند.
برچسبها: اجتماعی