بیشتر مطالب این بلاگ درباره تاریخ، میراث فرهنگی، زبان، هنر و فرهنگ ایران است. توجه کنید که تا قبل از سال ۱۳۱۳ نام بین‌المللی کشور ایران Persia بود و کلمه ایران در زبانهای دیگر بکار نمی‌رفت. با ذکر این نکته مشخص می‌شود که کلمه Persian نشان‌دهنده ملیت ایرانی است و نه قومیت پارس (فارس). معادل انگلیسی قومیت پارس، Pars یا Fars است. در ترجمه پارسی به انگلیسی، ایران Persia، ایرانی Persian، و زبان پارسی Persian language ترجمه می‌شود. برای اطلاعات بیشتر مطالب این بلاگ به هر دو زبان را بخوانید.
شنبه، مهر ۲۲، ۱۳۸۵
نسخه آمریکائی خاور میانه
در شماره ماه اوت مجله US Armed Forces Journal مقاله‌ای چاپ شده‌است به نام «مرزهای نژادی؛ خاور میانه بهتر به چه شکل خواهد بود». این مقاله به قلم رالف پیترز کلنل بازنشسته ارتش آمریکا است، و در آن آقای پیترز پیشنهاد یک نقشه جدید برای خاور میانه را داده است. به نظر او مرزهائی که وینستون چرچیل بعد از جنگ جهانی اول برای این منطقه از جهان رسم کرده «غیر منطقی» است و «باعث ایجاد مشکلات بزرگی شده که در سطح منطقه قابل حل نیستند». آقای پیترز پیشنهاد کرده که مرزها باید دوباره بر اساس زبان، مذهب و قومیت مردم منطقه ترسیم شوند.
دولت آمریکا این مسئله که واشینگتون برنامه‌ای برای تغییر مرزهای خاور میانه دارد را رد کرده است.
شین مک کورماک سخنگوی دولت گفته است که مقاله آقای پیترز نظر شخصی ایشان است و ربطی به دولت آمریکا ندارد. با این حال، آقای پیترز این ایده را در کتابی به نام «هرگز از مبارزه دست نکش» چاپ کرده، و یک مقاله در روزنامه «تاو» چاپ هلند هم (در تاریخ ۸ مهرماه ۱۳۸۵) به این ایده تغییر مرزها اشاره کرده است.
به نظر من ما باید از تاریخ یک درس بگیریم، و آن این است که مرزهای بیشتر صلح و صفا برای مردم به ارمغان نمی‌آورد. چیزی که باعث صلح می‌شود این است که مردم به یکدیگر احترام بگذارند. اتحادیه اروپا را نگاه کنید! تمام مرزها از میان برداشته شده است چونکه دیگر به آنها نیازی نیست! اگر مرز می‌توانست صلح و صفا به ارمغان بیاورد مرزهائی که چرچیل رسم کرده‌است این کار را کرده بود. چرچیل هم حتما دلیل‌های خودش را برای ترسیم آن خطوط داشته و اگر زنده بود می‌توانست از ایده خودش در برابر آقای پیترز دفاع کند.
هیچ جای شکی نیست که آدمها هر کدام هویت اجتماعی خاصی دارند (شامل زبان، مذهب، قومیت و غیره)، و همه حق دارند که از این هویت خود پاسداری کرده و آن را حفظ کنند. چند هفته پیش، هنگام شروع سال تحصیلی جدید، عده‌ای از هم‌میهنان ترک زبان در لندن در مقابل ساختمان بخش جهانی بی‌بی‌سی در اعتراض به عدم تدریس زبان ترکی در مدارس ایران راهپیمائی کرده بودند. این البته خواست کاملا به جائی است، ولی در این راهپیمائی شعار دادند: «مرگ بر فاشیسم فارسی!»، «مرگ بر نژادپرستی فارسی!». ما باید یاد بگیریم که اگر می‌خواهیم دیگران به هویت اجتماعی ما احترام بگذارند، ما هم باید در مقابل به هویت اجتماعی آنها احترام بگذاریم. حتی اگر طرف مقابل این کار را نمی‌کند، ما برای دفاع از هویت خودمان نباید به هویت دیگری توهین کنیم.
ما باید تلاش کنیم که پیام «گفتگوی تمدن‌ها» و «گفتگوی ادیان» را به دیگران برسانیم. این تنها راه حل در دراز مدت است. در غیر این صورت، اگر ما روی تفاوت‌های موجود بین آدمها پافشاری کنیم و سعی کنیم با کشیدن مرزهای جدید مشکلات را حل کنیم، در ۵۰ یا ۱۰۰ سال آینده مشکلات جدیدی بروز خواهد کرد، و مطمئنا کسی پیدا خواهد شد و مقاله‌ای خواهد نوشت که: «مرزهائی که رالف پیترز رسم کرده غیر منطقی است و باعث مشکلات بزرگی شده که در سطح منطقه قابل حل نیستند!» ¶ ۱۱:۵۲:۰۰ بعدازظهر
* همین مطلب به زبان انگلیسی
در شماره ماه اوت مجله US Armed Forces Journal مقاله‌ای چاپ شده‌است به نام «مرزهای نژادی؛ خاور میانه بهتر به چه شکل خواهد بود». این مقاله به قلم رالف پیترز کلنل بازنشسته ارتش آمریکا است، و در آن آقای پیترز پیشنهاد یک نقشه جدید برای خاور میانه را داده است. به نظر او مرزهائی که وینستون چرچیل بعد از جنگ جهانی اول برای این منطقه از جهان رسم کرده «غیر منطقی» است و «باعث ایجاد مشکلات بزرگی شده که در سطح منطقه قابل حل نیستند». آقای پیترز پیشنهاد کرده که مرزها باید دوباره بر اساس زبان، مذهب و قومیت مردم منطقه ترسیم شوند.دولت آمریکا این مسئله که واشینگتون برنامه‌ای برای تغییر مرزهای خاور میانه دارد را رد کرده است.
شین مک کورماک سخنگوی دولت گفته است که مقاله آقای پیترز نظر شخصی ایشان است و ربطی به دولت آمریکا ندارد. با این حال، آقای پیترز این ایده را در کتابی به نام «هرگز از مبارزه دست نکش» چاپ کرده، و یک مقاله در روزنامه «تاو» چاپ هلند هم (در تاریخ ۸ مهرماه ۱۳۸۵) به این ایده تغییر مرزها اشاره کرده است.
به نظر من ما باید از تاریخ یک درس بگیریم، و آن این است که مرزهای بیشتر صلح و صفا برای مردم به ارمغان نمی‌آورد. چیزی که باعث صلح می‌شود این است که مردم به یکدیگر احترام بگذارند. اتحادیه اروپا را نگاه کنید! تمام مرزها از میان برداشته شده است چونکه دیگر به آنها نیازی نیست! اگر مرز می‌توانست صلح و صفا به ارمغان بیاورد مرزهائی که چرچیل رسم کرده‌است این کار را کرده بود. چرچیل هم حتما دلیل‌های خودش را برای ترسیم آن خطوط داشته و اگر زنده بود می‌توانست از ایده خودش در برابر آقای پیترز دفاع کند.
هیچ جای شکی نیست که آدمها هر کدام هویت اجتماعی خاصی دارند (شامل زبان، مذهب، قومیت و غیره)، و همه حق دارند که از این هویت خود پاسداری کرده و آن را حفظ کنند. چند هفته پیش، هنگام شروع سال تحصیلی جدید، عده‌ای از هم‌میهنان ترک زبان در لندن در مقابل ساختمان بخش جهانی بی‌بی‌سی در اعتراض به عدم تدریس زبان ترکی در مدارس ایران راهپیمائی کرده بودند. این البته خواست کاملا به جائی است، ولی در این راهپیمائی شعار دادند: «مرگ بر فاشیسم فارسی!»، «مرگ بر نژادپرستی فارسی!». ما باید یاد بگیریم که اگر می‌خواهیم دیگران به هویت اجتماعی ما احترام بگذارند، ما هم باید در مقابل به هویت اجتماعی آنها احترام بگذاریم. حتی اگر طرف مقابل این کار را نمی‌کند، ما برای دفاع از هویت خودمان نباید به هویت دیگری توهین کنیم.
ما باید تلاش کنیم که پیام «گفتگوی تمدن‌ها» و «گفتگوی ادیان» را به دیگران برسانیم. این تنها راه حل در دراز مدت است. در غیر این صورت، اگر ما روی تفاوت‌های موجود بین آدمها پافشاری کنیم و سعی کنیم با کشیدن مرزهای جدید مشکلات را حل کنیم، در ۵۰ یا ۱۰۰ سال آینده مشکلات جدیدی بروز خواهد کرد، و مطمئنا کسی پیدا خواهد شد و مقاله‌ای خواهد نوشت که: «مرزهائی که رالف پیترز رسم کرده غیر منطقی است و باعث مشکلات بزرگی شده که در سطح منطقه قابل حل نیستند!» ¶ ۱۱:۵۲:۰۰ بعدازظهر
